Οταν ο πεινασμένος Το 1946, μετά το τέλος του Β΄ Παγκοσμίου πολέμου και τη κατοχή, η Ελλάδα ζει δραματικές ώρες εμφύλιου διχασμού και αλληλοσπαραγμού. Ο γεννημένος στη Κύπρο, αλλά μέλος της ελληνικής εθνικής ομάδας στίβου, δρομέας μεγάλων αποστάσεων Στέλιος Κυριακίδης, θριαμβεύει, στον διεθνή Μαραθώνιο δρόμο της Βοστώνης, πετυχαίνοντας παγκόσμιο ρεκόρ. Οι αμερικανικές εφημερίδες γράφουν για άθλο ενός κάτισχνου δρομέα, που οι γιατροί που εξέταζαν τους αθλητές πριν τον αγώνα, ζήτησαν να μη τρέξει γιατί ο οργανισμός του δεν έδειχνε ικανός να αντέξει και να...τερματίσει το σώμα του έναν αγώνα πάνω από 42 χιλιόμετρα! Για την Αμερική ο ετήσιος αυτός αγώνας, με συμμετοχή εκατοντάδων μαραθωνοδρόμων, θεωρείται αθλητικό γεγονός της χρονιάς. Οι ομογενείς της περιοχής της Βοστώνης που παρακολουθούν τον αγώνα στους κατάμεστους από κόσμο δρόμους δεν μπορούν να πιστέψουν ότι ο κάτισχνος αθλητής με το ελληνικό εθνόσημο στο στήθος, που βρίσκεται με τους προπορευόμενους δρομείς, θα αντέξει ως το τέλος... Και ξαφνικά, οι σπήκερ που μεταδίδουν ραδιοφωνικά τον φημισμένο διεθνή αγώνα σε όλη την Αμερική και τον Καναδά, μένουν εμβρόντητοι, χάνουν τα λόγια τους... Βλέπουν τον καχεκτικό δρομέα όχι μόνο να είναι ο μόνος που ακολουθεί δρασκελιά με δρασκελιά τον Τζον Κέλλι, νικητή του περυσινού αγώνα και ρέκορντμαν της απόστασης, αλλά να ξεπερνάει τον αντίπαλό του -οι άλλοι δρομείς βρίσκονται πίσω- και να φτάνει πρώτος στο τέρμα... Οι ομογενείς παραληρούν, αλληλοφιλιούνται, ψάχνουν να βρουν γαλανόλευκες σημαίες να πανηγυρίσουν και να τις υψώσουν στα σπίτια και στα μαγαζιά τους... Ο Κυριακίδης, δεν χάνει την ευκαιρία και ως Κύπριος γνώστης της αγγλικής, λέει στους δημοσιογράφους που τον έχουν περικυκλώσει με τα μικρόφωνα, ότι χαίρεται για τη νίκη του, αλλά η σκέψη του είναι στην Ελλάδα με αγωνία και θλίψη για τα διαδραματιζόμενα... |
από PRESS-GR |